بای سیکل

تو شهر ما یه مسیر تقریبا یک کیلومتریه که در حاشیه پارک جنگلی شهرمونه.در امتداد این خیابون عریض یه مسیر به عرض 30متر رو مسدود کردن تا وسائل نقلیه نتونن عبورو مرور کنن .گلکاری و درختکاری داره و بهش میگن جاده سلامت. صبحهای زود و عصرا کساییکه قصد ورزش دارن میان اونجا. من و دخترک هم چن وقتیه عصرا دوچرخه هامون رو با استند میبندیم به صندوق عقب و فلاشرزنون میریم جاده سلامت و ساعتها دوچرخه سواری میکنیم. با اینکه من شخصیت اجتماعی و شلوغی دارم ولی از ورزشهای گروهی و بازیهای دسته جمعی خوشم نمیاد. شاید یکی از دلایل علاقه مندیم به بدنسازی همین موضوع باشه. خلاصه که یکی دو ساعت دوچرخه سواری اونم تو یه محیط تقریبا نیمه تاریک خیلی حال میده. خوبیش اینه که بخاطر نور کم خیلی چهره ها تشخیص داده نمیشه وگرنه هی باید وایسی سلام علیک کنی. روزای اول فقط میتونستم 7دور رفت و برگشت برم و بعدش پاهام درد میگرفت و دستام خواب میرفت. ولی این روزها کمه کم 25دور میرم بدون خستگی که تقریبا میشه 25 کیلومتر. نمیتونم حال خوب بعد تمرین رو بگم. فقط میدونم یه سرخوشی یه لذت یه حس خوب به آدم دست میده.

دوچرخه من یه دوچرخه 28  از مارک اصل پژوئه که سال 79 همسر واسه خودش خریده بوده و فکر نمیکنم دیگه اصلش پیدا شه. با اینکه مردونه است ولی کار منو راه میندازه و باعث شادی من میشه . برای دخترک هم چن وقت پیش یه دوچرخه 26 مارک ویوا خریدم که دخترونه است و ازش راضیه. این روزا تقریبا بیشتر مردم یه ماشین که پشتش دو تا دوچرخه بسته شده رو میشناسن و دیگه با تعجب بهش نگاه نمیکنن.