مدیر خانواده

عصرا دخترک یا میره باشگاه یا میره تو کوچه دوچرخه سواری. البته اسمن دوچرخه سواری. خرگوشش رو میبره جلو در یکی دو تا بچه جمع میشن دورش. امروز وقتی خواست بره بیرون پدرش بهش اجازه نداد و با اینکه از دید من اشکالی نداشت منم گفتم چون پدر اجازه نداده پس نظر منم اینه که نری. اولش یکم گریه کرد. به یه بهانه همسر رو کشیدم کنار که چرا میگی نه؟ نظرش بر این بود که گاهی باید نه شنفتن رو تجربه کنه و صد البته من هم قبول کردم. من خودم تو یه محیط دوگانه بزرگ شدم. پدرمادری که هرکدومشون یه چیز میگفت و من همیشه سردرگم ازینکه کی درست میگه و هیچ کدوم هم ار نظرش کوتاه نمیومد و من درهمون دوران به خودم قول دادم بچه ام در یک محیط تک بانده بزرگ کنم و ازونجا که زور همسر تو خیلی از مسائل از من بیشتره حتی اگه اون موضوع رو قبول نداشته باشم بازم ازون پیروی میکنم تا دخترک تو دوگانگی قرار نگیره و صد البته ازین دوگانگی سواستفاده نکنه.

بعد رفتن پدرش دخترک لباس پوشید که بره بیرون و با چشم غره من نشست سرجاش. اول یکم خودشو برام لوس کرد بعد التماس کرد. وقتی مطمئن شد از حرفم برنمیگردم لباس ورزش پوشید و یک آهنگ خارجی توپ گذاشت و شروع کرد کیاپ کشیدن و فرم زدن. با اینکه یکم سرم درد میکرد ولی بهش فضا دادم تا انرژیشو تخلیه کنه. ته دلم از خودم راضی بودم که به طرفیت همسرم نقش پدرخانواده رو تحکیم کردم و با رفتارم نشون دادم پدر چه خوب چه بد من همیشه به چشم مدیر خانواده قبولش دارم و از نقشش حمایت خواهم کرد.